Henkie kent zijn klassiekers, zoals Audens gedicht ‘Musée des Beaux Arts’ over de onverschilligheid van anderen ten aanzien van het leed van de enkeling:
In Breughel’s Icarus, for instance: how everything turns away
Quite leisurely from the disaster; the ploughman may
Have heard the splash, the forsaken cry,
But for him it was not an important failure; the sun shone
As it had to on the white legs disappearing into the green
Water, and the expensive delicate ship that must have seen
Something amazing, a boy falling out of the sky,
Had somewhere to get to and sailed calmly on.
Van onverstoorbaarheid is in Henkies compositie hieronder geen sprake: de val van Icarus wordt vet in de verf gezet. Kortom: Henk slaat hier de plank grandioos mis. Ik vermoed dat hij de verleiding niet kon weerstaan even lekker los te gaan op zijn Gibson Les Paul uit 1958. Ach, ik neem het hem niet al te kwalijk…
uitgeverij van groningen 